مجله اينترتي روسي «چشم‌انداز شرق جديد» گزارش داد
ترکيه، معشوقه جديد آمريکا در خاورميانه /واشنگتن دوست نفتي خود را تنها گذاشت
عربستان سعودي امروز در حال حساب پس دادن است؛ گويا ايالات‌متحده معشوقه نفتي خود را در روزهاي سخت تنها گذاشته است؛ اما واشنگتن در پس‌زمينه منطقه خاورميانه، معشوقه ديگري (ترکيه) را در راستاي منافع روزافزون خود برگزيد.
به گزارش
هفت چشمه به نقل از
خبرگزاري فارس، «ولاديمير اودينچوف» تحليل‌گر روس در روابط بين‌الملل در مصاحبه اختصاصي با مجله اينترنتي «چشم‌انداز شرق جديد» روسيه تصريح کرد که ايالات‌متحده آمريکا که در چند دهه اخير مدام قباي امپرياليستي خود را اندازه مي گيرد، از درس‌هاي تاريخ تنها يک درس را آموخته است و آن‌هم استفاده از معشوقه‌هاي سياسي در تحقق سياست خود مبني بر «تفرقه انداز و حکومت کن» است. يکي از محبوب‌ترين معشوقه‌هاي آمريکا در 70 سال اخير در خاورميانه اسرائيل است که نه‌تنها عنان کشورهاي عربي را دستانش دارد، بلکه به اسم آمريکا سعي در گسترش نفوذ خود در منطقه و در ديگر دولت‌ها را دارد. اما اکنون زمان تغيير کرده است و به‌تبع آن سمت‌وسوي سياست خارجي واشنگتن نيز دچار تغيير شده است که درنتيجه آن «اتحاد عاشقانه آمريکا و اسرائيل» رو به افول گذاشته است.
تحليل‌گر روس افزود: «معشوقه ديگر آمريکا، عربستان سعودي است که با ارائه خدمات ارزنده و سودآور (ازجمله تشکيل سازمان تروريستي القاعده، تبليغ مکتب وهابيت به‌عنوان بذر افراط‌گرايي در ديگر کشورها) به آمريکا، حضور واشنگتن را در خاورميانه تقويت کرده است. عربستان سعودي نيز امروز در حال حساب پس دادن است و حتي خطر تجزيه پادشاهي احساس مي‌شود؛ گويا ايالات‌متحده معشوقه نفتي خود را در روزهاي سخت تنها گذاشته است. اما واشنگتن در پس‌زمينه منطقه خاورميانه، معشوقه ديگري را در راستاي منافع روزافزون خود برگزيد. ترکيه، معشوقه جديد آمريکا در خاورميانه است. چنين انتخابي از سوي واشنگتن، قطعاً تصادفي نيست. آمريکا، مرحله‌به‌مرحله به ترکيه نزديک مي‌شود، اما همزمان ترکيه را نيز مهار مي‌کند و اکنون فعالانه در تلاش است از يک سري مشکلات منطقه براي محاصره و انزواي ترکيه در اروپا استفاده کند. واشنگتن در برخي از جهت‌گيري‌هاي خود به‌شدت از گسترش ترکيه جلوگيري مي‌کند، اما در برخي موارد به اميد تصادم منافع ترکيه با قدرت‌هاي بزرگ منطقه‌اي از جمله روسيه، چين، ايران، عربستان سعودي و حتي اسرائيل، جاه‌طلبي‌هاي آنکارا را محدود نمي‌کند. کاخ سفيد اين تناقضات آشکار را در دستيابي به اهداف خود دنبال مي‌کند».
اودينجوف در ادامه مي‌گويد: «اين رفتار آمريکا تا حد زيادي به اين دليل است که در دنياي امروز، خاور نزديک و خاور ميانه به‌عنوان سرچشمه منابع هيدروکربن و شرق درياي مديترانه به‌عنوان مسير حمل‌ونقل اين منابع براي اقتصادهاي توسعه‌يافته جهان از اهميت استراتژيکي برخوردار است و اين بدين معنا است که سيستم‌هاي اقتصادي دولت‌هاي غربي وابسته به ثبات در منطقه خاورميانه و خاور نزديک است. درعين‌حال، کاخ سفيد ضمن اشباع کردن منطقه با انواع تسليحات، از اهرم‌هاي بين‌المللي تنش‌زا در اين مناطق حمايت مي‌کند. آمريکا در روابط تنش‌زا ميان ترکيه و سوريه، اسرائيل و فلسطين، عربستان و يمن، جنگ در افغانستان، عراق، سوريه و حتي ترکيه و يونان، با تمام قوا تلاش مي‌کند موقعيت خود را به‌عنوان داور اصلي حفظ کند و بدون توجه به منافع متحدان اصلي خود اسرائيل و عربستان و حتي با خيانت به آن‌ها سعي مي‌کند به اهداف خود دست پيدا کند. شالوده روابط حسنه آمريکا و ترکيه پس از جنگ جهاني دوم پايه‌ريزي شده است. پس از کمک آمريکا در قالب طرح «مارشال» به ترکيه در 1947 و همچنين پس از ورود ترکيه به ناتو در سال 1952، آنکارا جايگاه اول را در سياست خارجي آمريکا به خود اختصاص داد و مطابق با جهت‌گيري‌هاي سياست خارجي آمريکا عمل مي‌کند. افزون براين، ترکيه روابط دوجانبه با آمريکا را درزمينهٔ هاي سياسي، نظامي و اقتصادي گسترش مي‌دهد. ترکيه براي آمريکا هم در سال‌هاي جنگ با اتحاد جماهير شوروي و هم امروز يک شريک مهم سياسي و استراتژيک بوده و هست».
به گفته وي، آمريکا با درک اهميت موقعيت ژئوپليتيکي ترکيه و سکولار بودن دولت آن به اين نکته پي برده است که ترکيه مي‌تواند نقش مهمي در سياست خارجي واشنگتن در خاورميانه ايفا کند، چراکه واشنگتن از طريق ترکيه مي تواند در درياي مديترانه و درياي سياه نفوذ پيدا کند و همچنين روسيه را در مناطق قفقاز و بالکان مهار کند. در حال حاضر، ترکيه ابزار آمريکا براي سرکوب شيعيان عراق، سوريه، مصر و ديگر کشورها است. به همين دليل، استراتژي آمريکا در همکاري با ترکيه مرکب از فاکتور نظامي و غيرنظامي است. ترکيه و آمريکا همکاري نظامي تنگاتنگي با يکديگر دارند و عضويت ترکيه در ناتو، نفوذ قابل‌توجه آمريکا را در هسته‌ي نيروي‌هاي مسلح ترکيه فراهم ساخت. بر اساس قانون اساسي ترکيه، ژنرال‌هاي ارتش حق مداخله در فعاليت‌هاي سياسي دولت را دارند. درواقع آمريکا از طريق ژنرال‌هاي ارتش ترکيه به‌نظام حکومتي اين کشور رخنه مي‌کند و اهداف خود را از طريق آن‌ها عملي مي‌کند.
انتهاي پيام/